|
Czarny kot
Mock Joya w swoich Mock Joya`s Things Japanese (1958) zapisuje japońską legendę o czarnym kocie, który przyniósł wiele szczęścia młodszej, oczywiście, siostrze. Spróbuję opowiedzieć ją swoimi słowami:
Były sobie dwie siostry, i starsza, naturalnie, wiodła życie lekkie i przyjemne, gdyż poślubiła bogacza, zaś młodsza, naturalnie, dostała za męża zaledwie drwala, i musiała nosić ciężkie naręcza drzewa na targ. Często zdarzało się tak, że nie zdołała sprzedać wszystkiego drzewa, i wtedy, żeby nie nieść go z powrotem do lasu, to znaczy do domu, wrzucała resztę swego ładunku do morza.
I pewnego razu została wreszcie za to nagrodzona: gdy znów wrzuciła drzewo do morza, stanęło przed nią dziwne dziewczę, podające się za boginkę z morza, które zawiodło ją do morskiego pałacu króla smoków. Dziewczyna pouczyła młodszą siostrę, by zażądała czarnego kota, jeśli ktoś zaproponuje jej dar pożegnalny, i zostawiła ją pod drzwiami sali audiencyjnej króla smoków.
Ten zaś chciał podziękować naszej młodszej siostrze za to, iż dostarczyła do morskiego pałacu tyle drzewa na opał, i w ten sposób stała się ona posiadaczką czarnego kota. Trzeba go było jedynie codziennie karmić określoną ilością czerwonej fasolki. Jak się szybko okazało, każdego dnia kot w podzięce ofiarowywał taką samą ilość czerwonego złota, i młodsza siostra szybko stała się bogata
(o tym co się stało z jej mężem, drwalem, legenda milczy).
Starsza siostra pozazdrościła młodszej szybko zdobytego bogactwa, i przemocą pożyczyła od niej złotonośnego kota. Jednakże, jak łatwo się spodziewać, chciała wzbogacić się jeszcze szybciej, więc nakarmiła kota podwójną porcją fasolki, i nieszczęsne zwierzę zmarło z przejedzenia, nie dając przy tym ani odrobiny złota.
Bez trudu młodsza siostra odzyskała ciałko zmarłego kota, i pochowała je w ogrodzie. Wkrótce wyrosło nad nim piękne drzewo, które przynosiło wiele owoców. Młodsza siostra używała ich jako noworocznych dekoracji, licząc na to, że szczęście, jakiego udzielał kot, będzie spływało również z tych owoców.
Kotologia...
(C) 2001 Anna Zalewska
|
|